وقتی مینویسم درمورده مخاطم مینویسم یعنی در مورد اون که نه درمورد خودمه ولی یه جوری میگم انگار دارم احساس اونو

به زبون میارم ایندفعه میخوام برای خودم بنویسم احساس خودمو بنویسم

یه وقتایی دلم میخواد بزرگ بودم خیلی بزرگ اونقدر بزرگ که کسی نمیتونست برام تعیین تکلیف کنه یه شب پاتوی خیابون

میگذاشتم اخر شب میدونم ساعتای اخر شب برای من حرومه ولی برام مهم نبود خیلی از حرومای زندگی از حلالم حلال تره

ولی ادمای این دنیا حرومش کردن اگر گناه داره باشه فوقش میشم مثل عاشقی که براش عشقو گناه میدونن برام مهم نیست دلم

میخواست قدم هامو روی زمین نمناک اخر شب خیابون ها بگذارم بدون هیچ مزاحمی تا حالا تجربش نکردم ولی میدونم که

گرگای اخر شب فکر میکنن بره ی سر بریدم و اماده ی خوردن برام مهم نیست میتونم از پسشون بر بیام ولی بیشتر دلم

میخواد وقتی اروم کنار خیابون راه میرم هیچ ماشینی کنارم نایسته بوغ نزنه شیشو پایین نکشه و بگه : ((مزنه چند)) اروم

راه برم فقط همین من سکوت شبو تاریکیشو تنهاییشو میخوام میخوام یکمی نم نم بارونم چاشنیه این ارزوی محالم بشه

«محال» کلمه ی غریبی نیست مخصوصا برای یه دختر ، یه دختر به سن و سال من محال ها برای منو هم سن و سالام البته

بعضیاشون خیلی زیاده محال بودن برای ما عادی شده حرفم این نیست که میخوام این محال ها باشه یا نه حرفم اینه که دلم

گرفته هیچ کس نیست که کمکم کنه هیچ کس شاید خیلیا از این حرفم ناراحت بشن چند نفری ادرس این وبلاگو دارن اصن

نمیدونم میخوننش نمیخوننش بگذریم من که برا دل خودم مینویسم وبلاگم شده سنگ صبورم دلم میخواد فریاد بزنم اهای

شماهایی که فکر میکنین دوستم دارین اگه واقعا دوستم دارین بسم الله دارم تلف میشمااا الان ثابت کنین پس الان وقتشه الان

که ...

الان که چی؟ الانم مثل همیشه ... تنها چیزی که هست ، تنها چیزی که کاملا واضحه اینه که من تنهام شاید دیگه وقتشه خودم

به داد خودم برسم ...